Op weg naar de Winterspelen 2010

We zijn aangekomen in Whistler. Dit is de grootste wintersportplaats van Canada en de stad waar de Olympische Winterspelen van 2010 werden gehouden. Het is hier nog altijd koud er ligt overigens nog gewoon sneeuw. Dat valt vies tegen na de 25 graden van gisteren en eergisteren. We zijn pas laat aangekomen en hebben nog niets van de plaats gezien, dat gaan we morgen bekijken. Onderweg zijn we door een divers landschap gereden. Langs grote grasvelden met bloemetjes, via bossen maar nu alweer bergen. We zijn ook langs wat dorpjes gekomen. Deze dorpen stellen niets voor, hier en daar een huisje en dan is het alweer voorbij. Als je door Lillooet of Clinton rijdt krijg je het gevoel dat je terug bent in de cowboytijd. De bewoners stammen af van de indianen en zien er ook zo uit. Veren als oorbellen en de niet ontbrekende cowboyhoed. Je kunt hier ook heel makkelijk grote stukken land kopen en het kost helemaal niets. Een vierkante meter kost hier omgerekend €1,50. Een beetje stuk land is al gauw 40.000 vierkante meter, daar doen ze echt niet moeilijk over. De mensen zijn overigens heel erg aardig en behulpzaam hier, iedereen maakt wel een praatje en als de winkel niet open is dan maken ze hem wel even voor je open. Leo bevalt het hier prima en ik weet niet zeker of hij wel weer mee naar huis komt.............hahaha.
Nog even over het "wild" gebeuren. Er gebeurde een hele lange tijd niet, nou ja niets op de paar herten en een stel wilde paarden na dan. Echter enkele kilometers voor Whistler barstte de berenstrijd weer los. Voor ons stopten de auto's en een bruine beer was aan het grazen tussen twee bosranden in. Na de pauze weer op pad, na een goede kilometer de volgende overstekende beer. Echter bij het zien van ons "huis" verdween deze pijlsnel de bossen in. Doorrijden dus maar, tot de volgende. Deze bekommerde zich totaal niet om ons en verorberde de mooie gele bloemetjes met huid en haar. Wat een geluk, drie exemplaren vlak achter elkaar. Maar nummer vier kondigde zich ook al aan. Het was een jonge zwarte beer, totaal geen oog voor ons. Af en toe keek hij op naar een in de verte lopende hond. Verder zat hij helemaal onder de pluizen van de paardebloemen.
De berenstand is inmiddels 13-4, nog steeds voor de zwarte.